Gesloopt

Eerlijk is eerlijk, ik ben al een hele poos bezig met het verbouwen van de koffietafel en inmiddels ben ik al bijna klaar. (Zie de andere posts voor de updates)

Maar ik ben zelf gesloopt. Ik heb gemerkt tijdens dit 'vrije' project dat ik mij helemaal niet heel vrij voelde, maar vooral bedrukt door de stress.

Ik snap dat iedereen het liefst ziet dat ik zo snel mogelijk dit project afrond, ik zelf ook. Maar helaas gaat dat blijkbaar niet zo makkelijk voor mij. Ik ben overgelopen van stress, waardoor ik blokkeer. Ik weet dat ik ermee aan de slag moet, maar het lukt mij niet om de motivatie te vinden of om überhaupt de energie te vinden om aan de slag te gaan. Ook deze blogpost schrijf ik met veel moeite, maar ik vind het wel belangrijk om dit te delen, ook voor anderen die dit misschien ook meemaken.

Het is niet dat ik niet aan de slag wil ermee, want ik wil er juist graag mee aan de slag, maar ik merk dat ik niet lekker in mijn vel zit. Mijn stress zit nu zo hoog dat ik gisteren drie uur lang een fysieke 'panic attack' heb gehad.

Ik was gisteren bezig met het laatste beetje dat nog moet gebeuren aan dit project toen ik ineens me niet goed voelde. Ik begon licht in mijn hoofd te worden, voelde me niet als mezelf en vond het lastig om een klein boutje vast te houden.

Vervolgens heb ik twee uur lang hier last van gehad. Ik heb extreem erg lopen zweten, wazig zicht gehad, me licht in mijn hoofd gevoeld, steeds uit concentratie raken terwijl ik in gesprek was en me niet mezelf gevoeld.

Ik moest gistermiddag werken bij mijn bijbaan in de Plus, waar ik wat collega's had ingelicht van mijn situatie en dat ik me nog steeds zo voelde. Dit merkten zij ook aan de verandering in mijn gedrag. In plaats van dat ik de opgewekte vrolijke meid was, die ik altijd ben, was ik afwezig. Ik vond het lastig om kleine fysieke taken te doen, zoals ik ze altijd doe, en liet bijvoorbeeld twee keer een kleine prullenbak vallen. Gelukkig schoot een collega mij te hulp.

Toen het eindelijk voorbij was, merkte ik dat ik weer mezelf was. Ik begon weer met collega's te praten en te lachen.

Als ik er op terug kijk vond ik het erg eng, omdat ik niet wist wanneer het voorbij was en wanneer ik mezelf weer zou zijn.

Als jij dit ook mee maakt, sorry en heel veel sterkte, ik hoop dat dit niet te vaak gebeurt.

Na deze post ga ik weer terug naar het posten van updates over de tafel, maar ik vond dit te belangrijk om dit niet te delen.

Veel liefs,

Hannah